حلزونهای آبزی جانورانی هستند که هرساله به محصولات زراعی از جمله به مزارع برنج خسارت زیادی را تحمیل می‌کنند. بهطوری که در بعضی موارد شالیکاران اقدام به کشت مجدد محصول خود مینمایند و از این لحاظ مجبور به پرداخت هزینه اضافی میشوند. در همین راستا، تعدادی از نمونههای حلزون در سال‌های 1398و 1399 از مزارع برنج شهرستان‌های انزلی، لنگرود، لاهیجان، شفت و رشت جمعآوری و جهت شناسایی به موسسه تحقیقات گیاهپزشکی کشور ارسال شد. در ادامه سه گونه حلزون با نام علمی Lymnaea palustris Müller، Lymnaea truncatula Müllerو Physa acuta Draparnaud شناسایی شدند. مدیریت حلزون بر اساس روشهای پیشگیرانه و اصلاحی با تأکید بر اقدامات زراعی و مکانیکی میباشد. استفاده از حلزونکشها برای آخرین اقدام برای کنترل آنها است. زمان کاشت دوره حساسیت به آسیب حلزون را بسیار تحت تأثیر قرار میدهد. نشاهای مسن تر (30 روزه) نسبت به نشاهای جوان (20 روزه) تحمل بیشتری داشته و آسیب کمتری به حلزون از خود نشان میدهند. کاهش ارتفاع آب و زه‌کشی مزارع برنج باعث فرار حلزونها میشود. همچنین با استفاده از روش مکانیکی (جمعآوری با دست) میتوان جمعیت حلزون را کاهش داد. در جمعیتهای پائین آفت، اگر روشهای زراعی و مکانیکی موثر مواقع نشد، حلزونها را میتوان با دوز پایین حلزونکش کنترل نمود. از طرف دیگر، در تراکم بالای جمعیت و پرخطر باید تلفیقی از روشهای زراعی، مکانیکی، بیولوژیک و شیمیایی به‌کار گرفت. در صورت استفاده از حلزونکش، دوز 5/0 کیلوگرم در هکتار توصیه میشود.
)